Rasy koni

Oto rasy koni, które znam ( są dodawane nowe):

 Koń czystej krwi Arabskiej

Jedna z najpiękniejszych i najpopularniejszych ras koni - Konie arabskie. Są bardzo wytrzymałe, niewymagające w hodowli i szybkie w galopie. Na długich dystansach nie mają sobie równych. Są inteligentne,życzliwe, wrażliwe i przywiązane do człowieka. "Araby" to konie o żywym temperamencie, lecz zawsze posłuszne. Koni tej rasy używano w hodowli wielu innych ras. Jest to najstarsza na świecie rasa hodowanych obecnie koni.

 Pokrój
Koń bardzo szlachetny i elegancki, o lekkiej budowie ciała. Jego sylwetkę można wpisać w kwadrat. Mała, sucha głowa o profilu szczupaczym (wklęsłym) lub prostym. Nogi są suche i doskonałej jakości, choć zdarzają się lekkie wady postawy, a łopatki nie zawsze są idealne. Zad jest krótki i poziomy, ogon wysoko osadzony i noszony z charakterystyczną odsadą. Kopyta są twarde i wytrzymałe. Wysokość tych koni wynosi 145 – 155 cm. Występują wszystkie maści podstawowe, z wyjątkiem srokatej. Najczęściej konie te są siwe, gniade i kasztanowate, bardzo rzadko kare. Szlachetności koniowi dodaje długa łabędzia szyja i piękna głowa z szeroko rozwartymi nozdrzami.
Chody tych koni są bardzo lekkie. Galop jest szybki i wytrzymały, kłus bardzo szlachetny, jak gdyby koń unosił się w powietrzu. Stęp bywa zbyt krótki.
Typy

Wyróżnia się kilka typów konia arabskiego, spośród których trzy najbardziej znane to:
  • Kuhailan – typ najsilniejszy, kiedyś używany jako koń bojowy lub użytkowy – gniady lub skarogniady, z mocną szyją, stosunkowo duża głową i często bez wklęsłego ("szczupaczego") profilu (który bywa uważany przez laików za cechę wyróżniającą konie arabskie).
  • Saklavi – to koń o wyglądzie najbliższym powszechnym wyobrażeniom konia arabskiego. Sylwetka szczupła, budowa lekka, głowa o charakterystycznej wklęsłości i dużych nozdrzach. Maść często siwa, choć zdarzają się inne. Dawniej używany do pokazów, spacerów i jako koń dla dam. Wbrew pozorom jest to koń o wielkiej dzielności i wytrzymałości (jak wszystkie konie arabskie). Jest jednak drobniejszy od kuhailana, niższy i słabszy. Saklavi bywa najczęściej modelem do zdjęć koni arabskich.
  • Munighi – koń o skośnej łopatce, długich kończynach, dłuższej i węższej głowie o prostym profilu. Maść zwykle kasztanowata. Typ bardzo wytrzymały, szybki na krótkich dystansach (pozostałe konie arabskie najbardziej cenione są na dystansach długich i bardzo długich).
Istnieje też kilka innych typów, znanych lepiej w Arabii, np.: Hadban, Hamdan i O'Bajan.

Legenda

Według legendy pochodzi od pięciu klaczy Mahometa o imionach: Saklavi, Kuhailan, O'Bajan, Hadban i Hamdani, które usłuchały wezwania proroka, gdy odwołał je od wodopoju. Prorok wzywał swoich wyznawców do starannej hodowli koni i dobrego traktowania zwierząt.
Wykorzystanie

 Poza klasycznym pięknem, które reprezentuje koń arabski, jest to również koń użytkowy. W przeszłości używany był jako koń bojowy, umożliwiał wojownikom pokonywanie dużych dystansów. Pomimo lekkiej budowy, bywał wykorzystywany nawet jako koń roboczy. Obecnie przoduje w dyscyplinie rajdów długodystansowych, wyścigów czy w klasach "pleasure" (w rekreacji). Coraz więcej koni arabskich pojawia się w klasach western, w ujeżdżeniu i skokach. Są to bowiem konie bardzo wszechstronne, inteligentne oraz chętne do nauki i pracy.

 Koń pełnej krwi Angielskiej



 Najszybsza i jedna z podstawowych ras koni gorącokrwistych pochodząca z Anglii. Potocznie nazywany "folblutem" (zniem. voll - pełny, Blut - krew). Obecnie są to najszybsze konie na świecie, a rasa rozpowszechniła się na całym globie, wywierając wielki wpływ na niemalże wszystkie rasy obecnie hodowanych koni sportowych. Konie te hodowane są głównie w Anglii, Irlandii, USA, Japonii i Francji.

 Pokrój i charakterystyka
Koń pełnej krwi angielskiej jest eleganckim koniem o najwyższej wartości hodowlanej, długich kończynach oraz sierści o delikatnym, krótkim włosie. Głowa jest pełna wyrazu, mała lub średnia, sucha i zwykle o prostym profilu. Jest to koń sportowy o lekkiej budowie ciała. Jego cechą charakterystyczną jest skośnie położona łopatka, która umożliwia większą szybkość w galopie. Pęciny są długie, suche i elastyczne. Wysokość w kłębie wynosi ok. 150-170cm. Występują wszystkie podstawowe rodzaje umaszczenia, najczęściej gniade i kasztanowate.
Ze względu na sposób selekcji w hodowli, nastawiony głównie na dzielność konia i szybkość w galopie i cwale, a nie na cechy fizyczne, u rasy tej występują częste wady postawy. Konie z częstymi kontuzjami kończyn przednich. Ich wyścigowy temperament jest bardzo widoczny na otwartych przestrzeniach.

 Użytkowanie

Historia i pochodzenie

Pierwsze konie wyścigowe sprowadzili na teren Brytanii Rzymianie. Wszystkie konie tej rasy selekcjonowane były także w czasach Tudorów i Stuartów w kierunku dzielności wyścigowej, tj. maksymalnej szybkości w cwale. Obecna rasa wywodzi się od ogierów orientalnych, które przybyły do Anglii w pierwszej połowie XVIII wieku. Były to: Godolphin Barb (Godolphin Arabian), Darley Arabian, Byerley Turk i Curwen Bay Barb. Wraz z 500 klaczami stworzyły trzon rasy. W roku 1793 angielski ród Weatherbych zarejestrował je w pierwszej księdze stadnej "General Stud Book".Wczesne zwierzęta tego typu stanowiły zapewne mieszankę koni hiszpańskich, neapolitańskich i berberyjskich z domieszką krwi irish hobby (poprzednika connemary) oraz innych miejscowych kuców.

Quater Horse


 Rasa konia o bardzo dobrym, atletycznym umięśnieniu. Delikatna, o klinowatym kształcie głowa, małe uszy i duże oczy. Szyja prosta, nisko osadzona ze skąpą grzywą. Łopatki długie. Kłąb szeroki średnio zarysowany. Grzbiet mocny, klatka piersiowa głęboka i szeroka. Zad ścięty, długi, obficie umięśniony. Ogon osadzony nisko o skąpym owłosieniu. Kończyny mocne i suche, kopyta małe bez szczotek. Chody płaskie, galop niezwykle szybki na krótkich odcinkach. Duża zwrotność i wytrzymałość. Są to konie pojętne w szkoleniu i pracy. Występują wszystkie maści podstawowe. Osiągają wysokość 148 - 155 cm.

Historia

 Quarter Horse powstały z mieszaniny krwi koni hiszpańskich i importowanych z Anglii. Swoją nazwę zawdzięcza popularnym wyścigom na ćwierć mili organizowanym na ulicach osad. Rasa ta zyskała sławę, gdyż odznaczała się zwrotnością, spokojem, inteligencją i "wyczuciem bydła". Dziś opiekę nad rasą Quarter Horse, w celu popularyzacji i zachowania jej wzorca, sprawuje powstała w 1940 roku organizacja zrzeszająca hodowców American Quarter Horse Association z siedzibą w Amarillo w Teksasie oraz oddziały regionalne na całym świecie, również w Polsce. Konie rasy Quarter Horse cieszą się dużą popularnością, jako przydatne w równym stopniu do wyścigów, ale przede wszystkim do reiningu, trailu, rodeo i jazdy rekreacyjnej.

 Cechy 
  • wzrost do 160 w klębie,
  • silne tylne nogi,
  • wyjątkowa wytrzymałość, szybkość,
  • barwa sierści: izabelowata (palomino), kasztanowata, gniada, kara, rzadko siwa,
  • osobniki srokate zaliczane są do Paint Horse (odłam rasy Quarter Horse),
  • charakter: spokojne konie, świetnie nadają sie pod siodło, do pracy z bydłem,
  • pochodzenie: geny koni hiszpańskich, mustangów i appaloosa.

Wykorzystywanie

Konie tej rasy wykorzystywane są przede wszystkim w jeździe wierzchem. Nadają się także do lekkich zaprzęgów.

 Koń Fryzyjski

Rasa koni zimnokrwistych pochodząca z historycznej krainy Fryzji (w dzisiejszej Holandii). Charakterystyczną cechą tych koni jest ich zazwyczaj kare  umaszczenie, bujna grzywa, ogon i szczotki pęcinowe oraz wysokie i efektowne chody.

 Historia
Rasa została zapoczątkowana już w czasach rzymskich; w średniowieczu także istniała popularna odmiana silnych karych koni, używanych często jako konie bojowe. W późniejszych czasach, w hodowlach chłopskich powstały konie flamandzkie. W epoce baroku, konia tego uszlachetniono krwią koni iberyjskich w celu otrzymania eleganckiego wierzchowca, jednakże w XVIII wieku i XIX wieku ten kierunek hodowli został zaniechany. Obecnie istniejąca lżejsza rasa pochodzi od koni pozostałych w rękach chłopów, pracujących na folwarkach, a także jako konie pocztowe. W roku 1878 założono pierwszą księgę stadną: Friesche Paarden Stamboek. Wpisane do niej konie wywodzą się od pierwszego zapisanego do niej w 1885 roku ogiera Nemo 51.
W czasach baroku, konie fryzyjskie użytkowane były głównie w barokowych szkołach jazdy, zdobywając sławę w Hiszpańskiej Szkole Jazdy, a także jako luksusowe konie powozowe, zwane karosjerami. Były również cenionymi końmi eksportowymi, kupowanymi na Węgrzech, w Anglii, we Francji, w Stanach Zjednoczonych, w Niemczech oraz w Południowej Afryce.
W XVIII wieku zaczęto używać tych koni w wyścigach kłusaków, popularnych wówczas we Fryzji, objętych patronatem króla Williama I, zwanych Dniami Królewskiego Złotego Bata. W XIX wieku jako kłusaki stały się popularne w całej Europie i wzięły udział w tworzeniu ras kłusaków orłowskich i amerykańskich, które to konie wyparły z czasem fryzy z tej konkurencji.
Pomimo starań hodowców, zmiany w społeczeństwie i rolnictwie w kolejnych dekadach doprowadziły do marginalizacji fryzów oraz do obniżenia ich jakości hodowlanej. Wojny i postęp cywilizacyjny w XX wieku spowodowały utrzymanie tej tendencji i dopiero pod koniec stulecia rasa koni fryzyjskich ponownie rozkwitła.

Wzrost
Współczesny fryz jest średniego kalibru. Preferowany wzrost trzyletniego konia to 160 cm wysokości w kłębie, a minimalny to 154 cm dla klaczy stadnej, dla klaczy ster jest to 156 cm, natomiast dla klaczy Kroon 158 cm i tyle samo dla licencjonowanego ogiera. Nie istnieje górna granica wzrostu, więc zdarzają się konie o wysokości 180 cm w kłębie. Podczas oceniania główną rolę odgrywa harmonia budowy, a także jakość chodów.
Budowa
  • Głowa – odpowiednio długa; oko duże, błyszczące i inteligentne; uszy stosunkowo małe, z nachylonymi ku sobie końcami; profil lekko szczupaczy lub prosty; całość musi sprawiać wrażenie szlachetności;
  • Szyja – wyniosła, o lekko łabędzim profilu, odpowiednio długa i dobrze umięśniona, wysoko osadzona;
  • Kłoda – dobrze umięśniona, dość długa ale nie za długa, dopuszczalny nieco miękki grzbiet, kłoda musi być głęboko związana z piersią, łopatka jest lekko skośna, żebra nie mogą być beczkowate;
  • Kończyny przednie – proste, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 45 stopni, rozstawione o szerokość kopyta;
  • Kończyny tylne – długie udo, staw skokowy o kącie 150 stopni, pęcina nachylona do podłoża pod kątem 55 stopni.
Chody
  • Stęp – sprężysty i silny;
  • Kłus – zamaszysty, z silnym odbiciem zadu, ma sprawiać wrażenie lekkości, musi być wyraźna faza zawieszenia z mocnym zgięciem w stawach;
  • Galop – rytmiczny, okrągły, z zadu.
We współczesnej selekcji duży nacisk kładzie się na poprawienie pracy zadu przy zachowaniu specyfiki ruchu.
Charakter
Wyróżnia je bardzo dobry charakter, chęć współpracy z człowiekiem, ufność i mała skłonność do narowów.
Maść
Jedyną dopuszczoną maścią jest kara. Ogiery starające się o licencje hodowlaną muszą być w odcieniu kruczym, w wypadku kiedy ogier jest w odcieniu wronim nie zostanie dopuszczony do rozrodu. Jedyną odmianą akceptowaną jest mała gwiazdka na czole, przy czym wyłącznie u klaczy i wałachów.

 Użytkowanie

 Współczesny koń fryzyjski użytkowany jest na wiele sposobów. Sprawdza się jako koń spacerowy, ujeżdżeniowy, zaprzęgowy oraz w pokazach rewiowych. Świetnie nadaje się też do hipoterapii. Wysoka inteligencja i ich chęć współpracy z człowiekiem, pozwala na użytkowanie fryzów przez osoby o dużym stopniu niepełnosprawności do jazdy wierzchem. Te specyficzne cechy rasy spowodowały, iż w ciągu ostatnich 20 lat konie fryzyjskie zaczęły być hodowane w wielu częściach świata: Ameryce Płd. i Płn., Australii, Azji, Afryce i oczywiście w Europie.

 Mustang



rasa zdziczałych koni, wywodzących się od koni przywiezionych do Ameryki Północnej z Hiszpanii w XVI wieku przez hiszpańskich konkwistadorów. Część przywiezionych przez nich koni, w różnych okolicznościach dostała się na wolność i wtórnie zdziczała, tworząc na prerii nową rasę.
Mustangi żyją w niewielkich stadach. W XVIII wieku bardzo liczna rasa występująca w USA (około 5 mln osobników). Obecnie prawie wytępiony, nieliczne osobniki (około 10 000) znajdują się pod ochroną od 1971 r. Pomimo tego nadal padają ofiarą farmerów i hodowców bydła. Słowo mustang pochodzi od hiszpańskiego mesteno, co oznacza bez właściciela.

Pochodzenie i populacja

Mustangi pojawiły się na skutek działalności człowieka. Jako hiszpańskie konie uciekły człowiekowi i zdziczały. Swoim działaniem człowiek o mało nie doprowadził do ich wyginięcia. Pod koniec XVIII w. było ich około 5 mln. Kiedy zaczęto uprawiać prerię, zaczęto również zabijać mustangi. Ginęły one tysiącami. Najwięcej zabito ich jednak w XX w., kiedy to w trakcie I wojny światowej strzelano do nich ze względu na ich skórę oraz żeby zapewnić pokarm zwierzętom domowym. Od 1971 r. mustang jest pod ochroną. Z 5 mln populacji mustangów zostało dziś tylko około 10 000 osobników.

Wygląd

Mustang, który jest spokrewniony ze wszystkimi rasami koni, niewiele się od nich różni. Przeciętna wysokość w kłębie 142 cm, lepiej zbudowane, wytrzymalsze i mają silniejsze uzębienie niż konie udomowione. Krzyżówki z innymi rasami koni spowodowały, że mustangi nie mają określonej maści. Średnia długość życia mustanga wynosi około 20 lat.

Występowanie

Mustangi w niewielkich ilościach występują w co najmniej 10 zachodnich stanach USA.

Koń Andaluzyjski

 

Bardzo piękna i urodziwa rasa koni gorącokrwistych, i jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się w całej Europie.

Wygląd

Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taką samą akcję, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura. Wzrost waha się od 150 do 160 cm.

Charakter

Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka i doskonały do jazdy w siodle.

Umaszczenie

Najczęściej występuje maść siwa, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate.

American Saddlebred


Budowa, pokrój
to bardzo szlachetny, urodziwy koń o długiej, jedwabistej grzywie, często specjalnie wystrzyżonej za uszami. Pełne elegancji ruchy. Często wysoko osadzony ogon. Wysokość: 155-165 cm.
Miejsce pochodzenia: USA.
Maści: kasztanowata, może też być dowolna jednolita.

 Chody
Oprócz trzech podstawowych rodzajów chodów ten wyjątkowy koń może prezentować dwa dodatkowe:
  • slow gait - wyniosły, czterotaktowy, powolny, z momentami zawieszenia przed postawieniem nogi, oraz
  • rack - także czterotaktowy, szybki chód. Oba są odmianami toltu.

Użytkowość

Poza użytkowaniem wierzchowym, koni tych używa się także do zaprzęgu. Są one wrażliwe i nerwowe, co potęguje uciążliwość treningu chodów. Jako konie do rekreacji wymagają wiele pracy i doświadczenia jeźdźców. Charakterystyczne ustawienie ogona jest wynikiem operacji rzepa ogonowego i modelowania w specjalnej uprzęży.

Koń achał-tekiński


Historia i pochodzenie

Informacje na temat ich pochodzenia są sprzeczne i niejasne. Wiadomo jednak, że konie te wywodzą się od koni turkmeńskich. Podczas licznych wojen i grabieży, ich hodowla zaczynała się chylić ku upadkowi. Udało się ją odbudować dzięki arabskim klaczom (1336 r. - 1405r.). Krew achał - tekińska płynie w żyłach wielu ras koni europejskich, dzięki ogierowi Turkmain Atti i jego 17 synom, kryjącym we wschodniopruskiej hodowli koni gorącokrwistych. Ogier Byerley Turk (prawdopodobnie rasy turkmeńskiej lub czystej krwi arabskiej) dał początek jednemu z podstawowych rodów hodowli pełnej krwi angielskiej.

Budowa, pokrój

Rasa tych koni zwraca uwagę swoją suchą budową ciała i lekkimi chodami. Jego kończyny są długie i smukłe, z wysoko osadzonymi stawami. Długi jest również grzbiet, a zad szeroki i silny. Pierś jest głęboka i muskularna, lecz wąska. Długa i prosta szyja nadaje achał-tekinowi dumny wygląd. Głowa jest sucha i zgrabna, o prostym profilu. Uszy są długie i drobne; oczy duże i pełne wyrazu.

Opis, użytkowość

Konie te słyną z wytrzymałości. Jest to rasa pustynna, więc przystosowała się zarówno do bardzo wysokich temperatur, jak i wyjątkowo niskich. Umie pokonywać bardzo długie dystanse bez odpoczynku czy pojenia. W 1935 r. odbył się słynny na cały świat bieg z Asztabanudo Moskwy. Startowały tam konie achał - tekińskie oraz spokrewnione z nimi - jońskie. Trasa wynosiła 4128 km, z czego 960 km prowadziło przez pustynię. Wyścig trwał 84 dni. Tego rekordu nigdy nie udało się pobić. W 1960 roku, na olimpiadzie achał - tekiński ogier Absent, zdobył złoty medal w ujeżdżeniu, dosiadał go Siergiej Fiłatow. Konie tej rasy osiągają wiele sukcesów w sporcie, m. in. dzięki sile, wytrwałości i odporności, jakimi obdarzyła je natura.

Wzrost

  • klacze: 150-166 cm
  • ogiery: 154-168 cm

Maść

Zwykle gniada, kasztanowata, rzadziej siwa, kara lub bułana, z charakterystycznym dla tej rasy miedzianym połyskiem. Krótka, miękka sierść, cienka skóra oraz delikatna, jedwabista grzywa i ogon.

Ciekawostki

  • Tradycyjną paszą konia achałtekińskiego w jego ojczyźnie jest wysuszona lucerna, jęczmień, a także jaja i pieczone ciasto.
  • Turkmeni preferują achał-tekiny o ciemnym umaszczeniu, zaś jasne uważają za mankament urody.
  • Achał-tekin dysponuje elastycznymi, wydajnymi chodami; świetnie galopuje.
Jako koń wyścigowy dorównuje niemal koniom pełnej krwi.

Shire


to rasa koni, pochodzących z Wielkiej Brytanii.
Są to wielkie zimnokrwiste konie, jedne z najcięższych, oraz największych koni świata. W ich ojczyźnie można je spotkać nawet jako konie wierzchowe, co wynika z tradycji angielskiego rycerstwa.

Historia

W średniowieczu Anglia była ośrodkiem kultury rycerskiej. Rycerze potrzebowali mocnych koni, których widok mógłby trwożyć wrogów. Za największe zwierzęta płacono najwyższe ceny. Dążąc do ideału, hodowcy z wielkim trudem wyhodowali konia dużego i ciężkiego, ale harmonijnie zbudowanego i bardziej nadającego się pod wierzch niż większość koni zimnokrwistych. Tak powstała rasa Shire. W XIX wieku znalazły nowe zastosowanie w komunikacji miejskiej: ciągnęły pierwsze tramwaje konne na Wyspach Brytyjskich. Dzisiaj shire'y są hodowane i utrzymywane przez miłośników rasy.

Wygląd

Konie tej rasy mają budowę ciała harmonijną, są silnie umięśnione, długonogie, z krótkim tułowiem i szeroką piersią. Mają suche głowy o szerokim, często garbonosym profilu, na wysoko osadzonej szyi. Na głowie występują różnego rodzaju odmiany (łysiny, strzałki, gwiazdki). Cechami charakterystycznymi tej rasy są ponadto obfite, jedwabiste szczotki, zaczynające się już od stawu skokowego, krótki, gęsty ogon oraz gęsta grzywa. Występują najczęściej w karej i kasztanowatej maści. Osiągają wysokość od 1,8 do 2 m.

Charakter

Są to konie uległe, cierpliwe, spokojne i przyjacielskie. Usposobienie łagodne.

Ciekawostki

  • Shire Horse pochodzą od angielskiej nieistniejącej już dziś rasy Greathorse. Wyhodowane zwierzęta były jednak o wiele większe od greathorse'a i zastąpiły greathorse'y bez problemu.
  • Najwyższy udokumentowany koń był rasy Shire Horse. Ważył on 1500 kg i miał ok. 230 cm w kłębie. Miał on na imię Sampson
  • Wysokość: powyżej 180 cm w kłębie, nierzadko niecałe 2 m
  • Maść: gniada z dużymi białymi odmianami na głowie i kończynach, siwa, skarogniada i kara
  • Pochodzenie: Wielka Brytania.

Koń Belgijski

Najstarsza zimnokrwista rasa konia domowego, wyhodowana w Belgii w wyniku krzyżowania koni miejscowych z dawnymi rycerskimi końmi flamandzkimi, masywnymi brabanosami i ardenami. Uzyskane w wyniku tych kojarzeń trzy odmiany koni, nieznacznie różniące się od siebie, uznano w 1885 za jedną rasę.
Konie belgijskie są rasą o ustalonym typie, jedną z najpopularniejszych na świecie ras koni o ogromnej sile i niezwykle łagodnym usposobieniu. Wykorzystuje się je do ciężkiego transportu oraz do poprawiania różnych hodowli ras ciężkich (przy ich użyciu wytworzono m.in. w Niemczech konie reńskie, a w Polsce konie sztumskie i łowickie).Konie belgijskie mają umaszczenie najczęściej dereszowate, także kasztanowate, gniade oraz kare, lekką głowę głęboką klatkę piersiową, na nogach obfite szczotki pęcinowe. Osiągają wysokość w kłębie do 170 cm, masa: 750 do 1200 kg[1].
W Polsce przed II wojną światową było bardzo dużo koni tej rasy. Były one sprowadzane do Polski, aby umasywnić rasę naszych zimnokrwistych koni.
Po wojnie jako pierwszy prywatny hodowca kupił ogiera tej rasy i przywiózł go do Polski Michał Mateńko z Łęgowa. Dziś konie belgijskie można oglądać w wielu hodowlach Polaków.

Perszeron


Zimnokrwista rasa koni wywodząca się z regionu Le Perche we Francji, skąd wzięła się ich nazwa. Powstała w wyniku wieloletniego krzyżowania się lokalnych ras koni z innymi rasami.

Pokrój

Wysokość w kłębie wynosi 155-185 cm. Maść siwa lub kara. Są to konie kościste i masywne. Masa ciała około 1200 kg.

Zastosowanie

Są to konie pociągowe używane głównie w rolnictwie. Do Polski sprowadzane były od roku 1855 do I wojny światowej, głównie w okolice Radomia i Lubina. Hodowane były w ZSRR, obecnie głównie we Francji, Wielkiej Brytanii i USA.

Rekordy

  • Największym dotąd zarejestrowanym osobnikiem był ogier o imieniu Dr. De La Gear. Mierzył 213,5 cm i ważył 1372 kg.
  • Australijska klacz tej rasy przeciągnęła 1545 kg na odcinku 4,5 m.

Amerykański koń miniaturkowy


Mały koń bardzo podobny do swojego małego kuzyna- konika Falabella

Użytkowość

Amerykańskie konie miniaturowe są warunkowo przydatne do jazdy wierzchem – dla bardzo małych dzieci i ciągnięcia lekkich powozów.

Charakter

Konie te są łagodne, lecz bardzo silne.

Budowa ciała

Budową bardzo przypominają kuce szetlandzkie, a właściwie są ich miniaturkami. Mimo małego wzrostu charakteryzują się muskularną posturą.

Historia

Rasę te wyhodowano krzyżując kuce szetlandzkie z końmi orientalnymi, a do dalszej hodowli przeznaczano zwierzęta o jak najniższym wzroście. Wzrost nie stanowił jednak jedynej cechy branej pod uwagę podczas selekcji. Ważna była też elegancja. W 1970 roku powstała księga stadna, a 8 lat później - związek hodowlany.

Ciekawostki

  • Koniki te są bardzo silne i nie nadają się na "zabawki" dla dzieci.
  • Amerykańskie konie miniaturowe to jakby mniejsze wersje kuców szetlandzkich.

Holenderski koń Gorącokrwisty


Jedna z ras koni gorącokrwistych. Jest to nowoczesny koń sportowy średniego kalibru, zaliczany do czołówki sportu międzynarodowego.

Pokrój

Koń z wyglądu podobny do niemieckich sportowych koni gorącokrwistych. Niektóre osobniki mają masywną głowę. Szyja długa, dobrze uformowana. Łopatki idealne dla potrzeb sportu jeździeckiego. Grzbiet silny. Dobra głębokość i szerokość klatki piersiowej, Doskonale umięśniony zad. Solidne kończyny. Kopyta duże, o dość miękkim rogu. Szczotek pęcinowych brak. Mechanika ruchu dobra, skoczność wspaniała. Krzepki Tuigpaard (koń zaprzęgowy) przypomina jeszcze bardzo karosiera (konia karetowego) starego typu i ma wysoką akcję kończyn. Często występujące umaszczenia to kasztanowate, gniade i siwe. Wysokość w kłębie: 165-175 cm.

Hodowla

Rasa ta miała kilka odmian m.in. wierzchową i zaprzęgową. Obydwie odmiany wywodzą się od ciężkich, średnio dużych koni roboczych, których dzielność doskonalono przez dolew krwi szlachetnej, głównie pełnej angielskiej. Rasy wyjściowe,groninger i gelderlander są w niewielkiej liczbie nadal hodowane. W latach 60. XX wieku zastosowano liczne ogiery pełnej krwi i holsztyńskie oraz kilka selle français. Związek hodowców holenderskich koni gorącokrwistych liczy około 25 000 członków i prowadzi ostrą kontrolę wartości użytkowej zwierząt. Klacze i ogiery przechodzą kilkustopniową ocenę, także na podstawie potomstwa. W wyniku hodowli w kierunku dzielności wierzchowej, rasę tę zalicza się do czołówki sportu międzynarodowego, zwłaszcza w skokach przez przeszkody.
Koń hodowany jest głównie w Holandii i Belgii.

Koń Fiordziki


Rasa kuca pochodząca z Norwegii.

Pokrój
Wysokość od 130 do 148 cm. Waży od 400 do 550 kg . Występują różne odmiany maści bułanej, pręga grzbietowa od ogona po grzywę, kończyny ciemne, zazwyczaj pręgowane. Typową cechą dla tej rasy jest ciemny pas włosów w wewnętrznej części grzywy. Na zewnątrz włos jest srebrzysty. Gruba szyja łagodnie przechodząca w tułów, zad silny, kłąb zaokrąglony, niewyraźnie zarysowany, krótkie mocne nogi, niezbyt obfite szczotki pęcinowe. Charakterystyczną cechą jest strzyżenie grzywy na kształt półksiężyca.

Temperament

Konie fiordzkie mają spokojny temperament. Są bardzo spokojne nawet jako źrebięta. Są wspaniałymi końmi dla dzieci ze względu na swoje usposobienie.

Historia i pochodzenie

Rasa fiording jest rasą prymitywną, to znaczy zbliżoną do konia pierwotnego (przypomina go dzisiaj koń Przewalskiego). Fiordingi były używane jeszcze przez wikingów i to one najprawdopodobniej dały początek rasie kuca islandzkiego. Za ich czasów służyły jako konie bojowe oraz były wykorzystywane do ciągnięcia pługa. Od tego czasu rasa ta jest używana na roli, w hipoterapii oraz jucznie.

Użytkowość

Obecnie konie fiordzkie startują w konkursach ujeżdżenia, skoków, w zaprzęgach, a nawet w WKKW   (Wszechstronny konkurs konia wierzchowego)

Hodowla

Kraje specjalizujące się w hodowli fiordingów: Norwegia, Dania, Niemcy. W Polsce występują, głównie u osób prywatnych.
Potocznie nazywane są fiordami.














Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Posty (Atom)